คงคิดถึงเธอมากไป

ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานการณ์อะไร
ที่รู้ก็แค่เพียงว่ามาดูการแสดงของ BNK48 ที่ไหนสักแห่ง
แล้วก็เหมือนทุกทีที่คนเยอะจนแน่นเต็มหน้าเวที
เรามาช้าเกินไปก็คงทำได้แค่ยืนต้อนรับส่งพวกเธอข้างหลังเวทีเหมือนเดิม

ก่อนจะเริ่มการแสดงอะไรดลใจให้เดินมาตามทางเดินอีกก็ไม่รู้
แล้วจู่ๆก็เจอพวกเธอ เหล่า BNK48 กำลังพักผ่อนกันอยู่
ทุกคนอยู่ในชุดเซมเตรียมพร้อมที่จะขึ้นแสดง
ไม่ช้าก็ถูกเรียกตัวไปทั้งหมด เรายืนโบกมือส่งทุกคนอยู่ตรงนั้น
แต่หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปหมด กลับเห็นคนๆหนึ่ง คนที่ทำให้เราร้องไห้ออกมา
แจน เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น
สวมชุดสีชมพูแบบเดียวกันกับตอนที่เธอออกงานครั้งแรก
หลังจากกลับมาจากถ่าย MV ที่ญี่ปุ่น
เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกกับเราว่า

แจน : ว่าไง

เรา : แจน

แจน : ไม่เจอกันนานเลย

เรา : เอ่อ...นี่จำเราได้ด้วยหรอ

แจน : จำได้สิ ก็นายเคยไปยืนโบกมือให้เราที่งาน Hokaido white luxury ไง

เรา : หา... จริงๆหรอเนี่ย  นี่เราดีใจมากเลยนะ

(แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุด)

แจน : ขอบคุณนะ 

สิ้นสุดคำพูดของแจน
เราเริ่มรู้สึกว่ามันดีเกินไป ดีเกินกว่าจะเป็นความจริง
พอนึกได้แบบนี้ภาพก็ค่อยๆเลือนหายไป
ใช่แล้วเราเริ่มรู้ตัว และพอเรารู้ตัว เราก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในที่สุด
มันเป็นคืนแรกที่ได้นอนหลังจากวันที่ประกาศจบการศึกษาของแจน
ในวันประกาศจบการศึกษาคืนนั้นเราต้องทำงานส่งวันต่อไปจึงอดนอนและทำงานจนเช้า

ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีผลกระทบต่อจิตใจของเราขนาดนี้
ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองทำใจได้แล้วแท้ๆแต่กลับเก็บมาฝันจนได้

เราคงจะคิดถึงเธอมากไปสินะ
ฝนตกทำไมเนี่ย