คงคิดถึงเธอมากไป
ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานการณ์อะไร ที่รู้ก็แค่เพียงว่ามาดูการแสดงของ BNK48 ที่ไหนสักแห่ง แล้วก็เหมือนทุกทีที่คนเยอะจนแน่นเต็มหน้าเวที เรามาช้าเกินไปก็คงทำได้แค่ยืนต้อนรับส่งพวกเธอข้างหลังเวทีเหมือนเดิม ก่อนจะเริ่มการแสดงอะไรดลใจให้เดินมาตามทางเดินอีกก็ไม่รู้ แล้วจู่ๆก็เจอพวกเธอ เหล่า BNK48 กำลังพักผ่อนกันอยู่ ทุกคนอยู่ในชุดเซมเตรียมพร้อมที่จะขึ้นแสดง ไม่ช้าก็ถูกเรียกตัวไปทั้งหมด เรายืนโบกมือส่งทุกคนอยู่ตรงนั้น แต่หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปหมด กลับเห็นคนๆหนึ่ง คนที่ทำให้เราร้องไห้ออกมา แจน เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น สวมชุดสีชมพูแบบเดียวกันกับตอนที่เธอออกงานครั้งแรก หลังจากกลับมาจากถ่าย MV ที่ญี่ปุ่น เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกกับเราว่า แจน : ว่าไง เรา : แจน แจน : ไม่เจอกันนานเลย เรา : เอ่อ...นี่จำเราได้ด้วยหรอ แจน : จำได้สิ ก็นายเคยไปยืนโบกมือให้เราที่งาน Hokaido white luxury ไง เรา : หา... จริงๆหรอเนี่ย นี่เราดีใจมากเลยนะ (แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุด) แจน : ขอบคุณนะ สิ้นสุดคำพูดของแจน เราเริ่มรู้สึกว่ามันดีเกินไป ดีเกินกว่าจะเป็นความจริง